Back and forth in London!

Yes, we're still alive and kicking folks! Eindelijk horen jullie nog eens iets van ons...We kunnen nu pas een berichtje plaatsen, omdat we het de afgelopen dagen natuurlijk heel druk hebben gehad. Ook hebben we niet altijd de kans om op internet te gaan. Gelukkig stelt de lieve Gordon hier in Wales zijn office ter beschikking (Als hij niet aan zijn boek aan 't werken is - later meer hierover)!

Hoewel we al enkele dagen in Wales zijn, gaan we toch een apart stukje plaatsen over ons verblijf in London. Here we go:

Donderdagochtend, 1 april, zijn we met de trein vertrokken richting het station in Brussel. Vanaf daar zijn we met de bus naar Calais gegaan. In Calais reed de bus op de ferry. En na 2,5 uur op het water kwamen we aan in Dover. Over de reis van Dover naar Londen heeft de bus zo"n 3 uur gedaan. Tijdens deze laatste uren kwamen we meteen in aanraking met het verkeer in Londen: COMPLETE DISASTER! Maar omdat het 'Easter Weekend' was, was het nog drukker dan normaal.

Na het lange stilzitten op de bus, het bijna wegwaaien op de ferry, en het nog langer geplooid zitten op de bus, waren we van plan om lekker snel naar onze hostel te gaan en heerlijk te pitten...LIEP DAT EVEN FOUT! Om 20.30 uur werden we van de bus gedropt in Victoria Coach Station. Daar stonden we dan met elk 20 kg op onze rug! De zoektocht naar Kensington Garden Square kon beginnen. Allereerst hoopten we meer informatie te vergaren aan de 'informatie-balie'...Spijtig genoeg deden deze mensen hun job duidelijk tegen hun zin, en hadden ze nog nooit gehoord van 'Kensington Garden Square' of 'West Two London Hostel'. Het volgend schitterend idee dat tot ons kwam was de metro te nemen naar Kensington Garden Square. Ook deze zoektocht liep niet van een leien dakje. Gelukkig zijn er in London een heleboel nieuwsgierige en behulpzame mensen. 1 van hen heeft ons de weg geleid naar het metrostation. Maar ook hij had nog nooit gehoord van een straat met de naam 'Kensington Garden Square'. Uiteindelijk zijn we er dan toch in geslaagd de metro te nemen naar een plaats met de naam 'Kensington' in. Jonathan zag meteen de uigelezen kans om zijn kompas en gps boven te halen. Met Sanne al slenterend en zeurend achter hem aan, kwamen we na lange tijd uiteindelijk aan in Kensington Square! Could it be this easy? Of Course not! Na de vierkant eindelijk rond gelopen te hebben kwamen we aan bij het juiste huisnummer ... Natuurlijk was daar geen teken van leven te bespeuren, en was er geen sprake van een hostel. We begonnen zo stilaan te geloven dat we in het ooitje waren genomen tijdens onze hostelbooking op het internet. Heel confronterend was het toen we op dat moment een berichtje kregen van Sanne's
papa met de vraag of we al aangekomen waren op onze slaapplaats...bij deze weet hij dat dit niet het geval was (haha). Beetje bij beetje kregen we door dat Kensington Square toch niet hetzelfde is als Kensinton Garden Square. Om een heel lang verhaal kort te maken: na veel op en af geloop, met een lege maag en een volle blaas, kwamen we om 23.OO uur aan in 'West Two London Hostel'.

Samen met de sleutel van onze kamer kregen we het bericht dat we voor de tweede nacht moesten omhuizen naar een andere kamer. Daar we bezweet, moe en hongerig waren...kon het ons op dat moment niet echt veel schelen. Na het beklimmen van een aantal trappen kwamen we toe op onze kamer: een zeer kleine ruimte, met daarin 4 smalle stapelbedjes. Hierin lagen een Spaanse moeder en zoon + 2 Zweedse of Finse meisjes. We kregen meteen het gevoel dat het Spaanse koppel hier al een langere tijd leefde...later bleek dat dit wel eens kon kloppen als een bus! De geur in de hermetisch afgesloten kamer was niet al te fris...maar het raam openen was voor de Spanjaard niet mogelijk. We kwamen ook al snel tot de ontdekking dat het niet echt mogelijk was om onszelf op te frissen, aangezien de badkamer vergeleken kon worden met een inloopkast, en de overgelopen wc de doorgang tot de douche blokkeerde. In het hele gebouw waren 4 zulke inloopkasten, de ene al iets vuiler dan de andere. In combinatie met ongeveer 50 hostel-bewoners, kon dit niet goed verlopen.  Tijdens onze eerste nacht kwamen er nog twee obekende mensen de stapelbedden ingekropen...onze nachtrust was dus niet fantastisch. Na een dagje de toerist uitgehangen te hebben in London waren we klaar om te verhuizen naar de andere kamer. Maar wat we daar aantroffen 'ging erover'. Deze kamer werd bezet door een grote groep jongens, die letterlijk in de hostel woonden. Enkelen van hen leefden zelfs al 3 jaar in zo'n stapelbed. Bijgevolg werden we gezien als 'indringers', en hadden we het gevoel dat we in een soort gevangenis terecht gekomen waren. Elke kerel daar had zijn eigen uitgesproken karakter, maar allemaal waren ze even depressief. Het bed dat we toegewezen kregen van de Bob Dylan/Cowboy-achtige bewoner van de kamer was al beslapen geweest, en was net groot genoeg voor 1 persoon. Terwijl Dylan met zijn cowboyboots en leren jack onder de wol kroop, gingen wij uit voor een pint in de local pub...(In de hoop dat ondertussen onze achtergelaten 40 kg niet gestolen werd)! En zoals de meeste goede ideeën ontstaan op een kruk aan de bar, beslisten ook wij dat we nacht 2 niet door gingen brengen met deze jollige rakkers! Uiteindelijk hebben we dan in diezelfde square nog een goedkope hostel kunnen vinden, en hebben we daar een heerlijke nachtrust gehad! De volgende ochtend hebben we nog wat door de Londense straten geslenterd, en zijn we vervolgens per bus naar Wales vertrokken.

De stad zelf was voor ons op dit moment niet echt interessant. Vooral 'because we're on a tight budget'...en de winkels en veel bezienswaardigheden geld kosten, maar ook omdat het extreem druk en hectisch was. Being in Wales, we're much happier!


Vele groeten -x-